بارها این عبارت را شنیده ایم "لنگش کن". وقتی بطور مشخص و صریح درگیر مسائلی نشویم بیان کارشناسی کاری بس دشوار به نظر می رسد. همه ما خواهان پیشرفت و اعتلای نشل هستیم و همواره به خود می گوییم گذشته ها گذشته ، به امروز و آینده باید فکر کنیم ، تعصب و قوم گرایی را فراموش کنیم و با همدلی و اتحاد به نشلی آباد بیاندیشیم و برای تحقق این خواسته رخت همت بر تن کنیم. اما گاهی بیان الفاظ و کلمات ساده و شیرین به نظر آمده و در عمل چیزی به غیر ازآن خواهد بود. حال خوتان قضاوت کنید  که  کلید گمشده و حلقه مفقوده بسیاری از مشکلات امروز نشل  کجا نهفته است. بهار 87 نامه ای از یکی از کشاورزان منطقه جاپشت نشل برای امضاء دریافت نمودم که حدود 20 نفر ازکشاورزان من الجمله بنده  خواهان لوله گذاری و مرمت نهر آب منتهی به بیش از 50 هکتار از زمین های زراعی جا پشت بودند.  مسیر طولانی نهر آب ، تعداد بالای زمین ها و سنگلاخی بودن زمین های عبور نهر آب دسترسی نیمی از زمین ها به آب را در فصل بهار و تابستان عملا غیر ممکن می سازد. بنده به کمک آقای اسماعیل نژاد مسولیت پیگیری طرح لوله گذاری  نهر را علی رغم عدم نیاز به آب نهر مذکور و صرفا جهت کمک به آبادانی مزارع تحت نهر آب منطقه جاپشت پذیرفته و با مشقات فراوان، پیگیریهای 4 ساله و رفتن حداقل 8 مرتبه به جهاد کشاورزی استان و همچنین ملاقات و تماس های تلفنی مکرر با کارشناسان اداره جهاد کشاورزی آمل ضمن  از بین بردن ذهنیت منفی ایجاد شده قبلی از نشل  در اذهان مدیران جهاد کشاورزی موفق به تصویب طرح برای لوله گذاری 1000متر به میزان 50 میلیون تومان در سال 91 شدیم و همچنین موافقت جهاد کشاورزی برای لوله گذاری تمام نهر های مزارع نشل به میزان 50000 متر برای سالهای آتی شدیم.  پیشنهادی که از روز اول با هماهنگی شورای اسلامی و مهر تایید آنها به اداره جهاد کشاورزی آمل و استان  ابلاغ و به ثمر رسید. بالاخره در بهار 91 کارشناسان جهاد بهمراه پیمانکار طرح و همچنین برخی از کشاورزان جهت تحویل و ابلاغ طرح از مسیر لوله گذاری بازدید نموده و مقرر شد   با مهر شورا و یا دهیار طرح مذکور عملیاتی شود. یکی از اعضای شورا نه تنها از امضاء ابلاغیه استقبال نکرد  بلکه با جوسازی و برخورد غیر مسئولانه مسیری که پس از 4 سال تلاش خستگی ناپذیر هموار گردیده بود را با درگیری با کارشناس جهاد ، تهمت رشوه خواری و شکایت از بنده برای همیشه مسدود نمود . هر چند با تلاش مجدد و همکاری دیگر اعضای شورا و دهیار محترم این طرح مجدداً عملیاتی شده است و گامی کوچک برای نشل برداشته شد ولی تخریب ذهنیت جهاد کشاورزی و ایجاد فضای درگیری شاید ادامه طرح برای لوله گذاری دیگر نهر ها را غیر ممکن سازد. حال سوال اساسی این است چه باید کرد؟ سکوت و امیدوار ماندن به آینده ای که در ابهام است و یا وارد میدان شدن بجای " لنگش کن" . هر چند این تجربه به قیمت از دست رفتن وقت ، انرژی و شکایت علیه بنده تمام شد . هرچند تشویق نشدم بلکه با تهدید  و شکایت روبرو شدم ولی به این اصل پایبند تر شدم که به عمل کار آید نه به حرف . فردا برای ساختن نشل خیلی دیر است . امروز باید در هر کجا هستیم کاری بکنیم نه فقط انتقاد کرده یا حرف بزنیم .روشنفکرانی که فقط در فضای مجازی و وب سایت ها خود حرف های زیبایی می زنند و در برابر کوچکترین موضع گیری محافظه کارانه عمل می کنند ، دوستانی که در چنین مواقع غریبه می شوند و عوامی که سکوت اختیار می کنند. امروز به عمق گفته پرفسور حسابی  پی بردم" جهان سوم جایی است که اگر بخواهی مملکتت را آباد کنی، خانه ات را ویران می کنند و اگر بخواهی خانه ات را آباد کنی باید مملکتت را ویران کنی". حال قضاوت را به شما می سپارم . چگونه باید رفتار نمود و تا به کی در لاک محافظه کاری و صبر فرو رفت ؟ آیا وقت آن نیست که من خواننده به دیگرانی که آگاه نیستند آگاهی ببخشم و با بی تعصبی از کنار مسائلی که شاید دیگر فرصت جبرانی برای آنها نباشد رد نشوم. براستی سر نخ این کلاف سردر گم کجاست؟